«تکلیف اجتماعی یک مسلمان مخصوص مردان نیست. زنان نیز بنا به تعهد دینی و مسلمانی خویش، موظّفند نسبت به جریان حق و باطل در جامعه و مسئله‌ی ولایت و رهبری در جامعه موضع داشته باشند، از رهبری حق دفاع کنند و از حکومت باطل و فسادهای مسئولان نالایق انتقاد کنند و آنجای که پای حمایت از دین در میان است، در صحنه حضور داشته باشند.
در تداوم خطی که حضرت زهرا (علیها‌السّلام) در حمایت از امام معصوم (علیه‌السّلام) و افشاگری علیه رویّه‌های ناسالم حکّام داشت، حضرت زینب (علیها‌السّلام) در نهضت کربلا دوشادوش حسین بی علی (علیه‌السّلام) مشارکت داشت. برای ایفای این نقش، در معیّت امام خویش از مدینه تا مکه و از آنجا تا کربلا آمد و در صحنه‌های مختلف، حضور فعال و تأثیر گذار داشت.

ادامه »

هر قیام و نهضتی عمدتاً از دو بخش «خون» و «پیام» تشکیل می‌گردد. مقصود از بخش خون، مبارزات خونین و قیام مسلحانه است که مستلزم کشتن و کشته شدن و جانبازی در راه آرمان مقدس است. مقصود از بخش پیام نیز، رساندن و ابلاغ پیام انقلاب و بیان آرمان‌ها و اهداف آن است. در پیروزی یک انقلاب، اهمیت بخش دوم کم‌تر از بخش اول نیست، زیرا اگر اهداف و آرمان‌های یک انقلاب در سطح جامعه تبیین نشود، انقلاب از حمایت و پشتیبانی مردم برخوردار نمی‌گردد و در کانون اصلی خود به دست فراموشی سپرده می‌شود، و چه بسا گرفتار تحریف‌ها و دگرگونی‌ها توسط دشمنان انقلاب می‌گردد.

با بررسی قیام مقدس امام حسین (علیه‌السّلام) این دو بخش کاملاً در آن به چشم می‌خورد، زیرا انقلاب امام حسین (علیه‌السّلام) تا عصر عاشورا مظهر بخش اول، یعنی بخش خون و شهادت و ایثار خون بود و رهبر و پرچمدار آن نیز خود حسین بن علی(علیه‌السّلام)، در حالی که بخش دوم آن از عصر عاشورا آغاز گردید و پرچمدار آن امام زین العابدین (علیه‌السّلام) و زینب کبری (سلام‌الله‌علیها) بودند که پیام انقلاب و شهادت سرخ آن حضرت و یارانش را با سخنان آتشین به اطلاع افکار عمومی می‌رساندند و طبل رسوایی حکومت پلید اموی را به صدا در آوردند و با توجه به تبلیغات بسیار گسترده و دامنه‌داری که حکومت اموی از زمان معاویه به بعد بر ضد اهل بیت (به ویژه در منطقه شام) به راه انداخته بود، بی شک اگر بازماندگان امام حسین (علیه‌السّلام) به افشاگری و بیدارسازی نمی‌پداختند، دشمنان اسلام و مزدوران قدرت‌های وقت، قیام و نهضت بزرگ و جاودان آن حضرت را در طول تاریخ لوث می‌کردند و چهره‌ی آن را وارانه نشان می‌دادند، همچنان که برخی از آنان به امام حسین (علیه‌السّلام) تهمت زده گفتند: در اثر ذات‌الریه و سل از دنیا رفت! اما تبلیغات گسترده‌ی بازماندگان حضرت سیدالشّهدا (علیه‌السّلام) در دوران اسیری که کینه توزی سفیهانه‌ی یزید چنین فرصتی را برای آنان پیش آورده بود، اجازه‌ی چنین تحریف و خیانتی را به دشمنان امام حسین (علیه‌السّلام) نداد. (سیرة پیشوایان ص197ـ198)

تکمیل شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) به اسارت در آمدن زینب (سلام‌الله‌علیها) است. اگر همکاری زینب (سلام‌الله‌علیها) و اسارت او از کربلا تا شام نبود و همچنین مراجعت او به مدینه انجام نمی‌گرفت، یقین بدانید تا آنجا که می‌توانستند جریان کربلا را خاموش می‌کردند. سیاست اموی به این گونه بود که ورق را بر می‌گرفتند و ماسک دنیوی به آن می‌زدند. وانمود می‌کردند حسین (علیه‌السّلام) خیال سلطنت داشت، خدا ما را بر او غالب کرد. (سیمای زینب در آیینه تاریخ، ص106)
آری اگر زینب (سلام‌الله‌علیها) در کار نبود و با اسارت خود حسین (علیه‌السّلام) را یاری نمی‌کرد، شهادت ابی‌عبدالله هم نتیجه کامل نمی‎داد. (زندگانی حضرت زینب، ص8 ـ10)

ارسالی از وبلاگ ترنج

«اربعین حسینی» جویبار همیشه جاری عاشورا، روز شهادت حماسه سازان و اربعین، روز زیارت مرقد عاشورا سازان است، عاشورا، خروش خون حسین(ع) است و اربعین، پژواک این فریاد ظلم شکن است.
آری! عاشورا تا اربعین، نقطه اوج عشق حسینی است و در این 40 روز، حسین(ع) تنها سخن محافل است تا در طول عمر انسان، بهانه بیداری و ظلم ‏ستیزی باشد.
مقام شامخ ولایت، حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای در 24 مهرماه سال 1366 این چنین از اهمیت بزرگداشت اربعین حسینی یاد می‌کنند:
«فقط یک جمله در باب اربعین عرض کنم؛ آمدن اهل‌بیت حسین‌بن علی(ع) به سرزمین کربلا، که اصل این آمدن مورد قبول هست، اما سال اول یا دوم بودن آن معلوم نیست، فقط برای این نبود که دلی خالی کنند یا تجدید عهدی بکنند؛ آنچنان که گاهی بر زبان‌ها جاری می‌شود.

مسأله از این بسیار بالاتر بود، نمی‌شود کارهای شخصیتی مثل امام سجاد(ع) یا مثل زینب کبری(س) را بر همین مسائل عادی رایج ظاهری حمل کرد، باید در کارها و تصمیمات شخصیت‌هایی به این عظمت در جست‌وجوی رازهای بزرگتر بود.
مسأله آمدن بر سر مزار سیدالشّهدا(ع)، در حقیقت امتداد حرکت عاشورا بود، با این کار خواستند به پیروان حسین‌بن علی(ع) و دوستان خاندان پیغمبر و مسلمانانی که تحت تأثیر این حادثه قرار گرفته بودند تفهیم کنند، این حادثه تمام نشد؛ مسأله با کشته شدن، دفن کردن و اسارت گرفتن و بعد رها کردن اسیران خاتمه پیدا نکرد؛ مسأله ادامه دارد.
به شیعیان یاد دادند اینجا محل اجتماع شماست؛ اینجا میعاد بزرگی است که با جمع شدن در این میعاد، هدف جامعه شیعی و هدف بزرگ اسلامی جامعه مسلمین را باید به یاد هم بیاورید، تشکیل نظام اسلامی و تلاش در راه آن حتی در حد شهادت، آن هم با آن وضع! این چیزی است که باید از یاد مسلمانان نمی‌رفت و خاطره آن برای همیشه زنده می‌ماند، آمدن خاندان پیغمبر، امام سجاد(ع) و زینب کبری(س) به کربلا در اربعین به این مقصود بود».

-خطبه‌های نمازجمعه تهران، 24/7/1366، به نقل از کتاب «آفتاب در مصاف» انشارات مؤسسه انقلاب اسلامی-دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای، ص 236.

ارسالی از مدرسه علمیه الزهراء(س) گنبد

شکوه علمی حضرت کمر دشمن را به لرزه درآورده بود و از آن احساس خطر می‌کرد. ایشان همانند مادرش، فاطمه(س)، جز در ضرورت از خانه خارج نمی‌شد، امّا دورادور چشم بیدار جامعه خویش بود و تأثیر عمیق سخنانش را از رسوایی دستگاه اموی، پشیمانی مردم، حتّی یزید و حرکات شورشی علیه امویان را می‌توان دریافت.

نمونه دیگر نبوغ آن عالمه، جمله‌ای است که در پاسخ ابن‌زیاد فرمودند. زمانی آن حقیر به حضرت (س) گفت: «کار خدا را با برادر و خاندانت چگونه دیدی؟!» فرمود: « چیزی جز زیبایی ندیدم» (حسینی موسوی، 1418ق.، ج2: 363 و جزایری، 1427ق.، ج1: 243). این جمله را سالیان است که اهل علم و ادب در تفسیر و تحقیق آن می‌کوشند که افق نگاه حضرت در چه حد بود که از آن قتل‌گاه خونین زیباییش را درک کرد؟! این بصیرت در برداشت از حوادث، تجلّی تحقّق وعده‌ای است که خداوند در کلام خود داده است: ﴿یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ إِن تَتَّقُواْ اللّهَ یَجْعَل لَّکُمْ فُرْقَاناً …: اى کسانى که ایمان آورده‏اید! اگر از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید، براى شما وسیله‏اى جهت جدا ساختن حق از باطل قرارمى‏دهد…﴾ (الأنفال/29).

چنین برداشتی از این فاجعه دلخراش آن هم از طرف یک زن که وجودی لطیف و سرشار از مهر و عطوفت دارد، واکنشی شگفت و تأمّل‌برانگیز است. بر این اساس، در واکاوی اینگونه رفتارها در سیره ایشان می‌توان به زیرمجموعه‌ای از آگاهی رسید؛ دانشی خاص برای انبیاء، ائمّه اطهار و اولیاء‌الله است که آن بانوی خردمند و عالمه هم از آن بهره‌مند بود.

ارسالی از وبلاگ «بالوالدین إحسانا»

امان از دل زینب

حضرت زینب سلام الله علیها علاوه بر این که در خطبه‌های خویش به مصیبت بزرگ شهادت امام حسین علیه السلام اشاره می کرد و با سخنان جانسوز خویش همگان را به گریه می انداخت، تلاش می کرد در هر فرصتی با یادآوری مصائب امام حسین علیه السلام در ماندگاری این حماسه عظیم نقش ایفا کند.

پس از شهادت امام حسین علیه السلام واحتمالاً در روز یازدهم محرم اهل بیت علیهم السلام درخواست کردند که آن‌ها را از محل قتل شهدا عبور دهند.

راوی می‌گوید: «فوالله لاانی زینب بنت علی علیه السلام تندب الحسین علیه السلام و تنادی بصوت حزین و قلب کئیب: یا محمد صلی علیک ملائکه السماء هذا حسین بالعراء مرمل بالدماء…».

به خدا قسم زینب دختر علی علیه السلام را فراموش نمی‌کنم که با صوتی حزین و قلبی شکسته فریاد می‌کرد ای رسول خدا صلی الله علیه و آله درود فرشتگان خدا بر تو باد این پیکر عریان حسین است که در خون آغشته است.

منبع:

شهید مطهری می نویسد: مجلس عزای حسین علیه السلام را برای اولین بار زینب بر پا کرد». مطهری، پیشین، ج1، ص333.

قلن بحق الله الا مررتم علی مصرع الحسین. بحرانی، ص302 و سید محسن الامین، پیشین، ص197 و سید بن طاووس، پیشین، ص 158.
سید بن طاووس، پیشین، ص 188 و ابومخنف، مقتل الحسین، قم، کتابخانه مرعشی نجفی، 1398، ص 203-204 و طبری، پیشین، ج4، ‌ص348.

ارسالی از وبلاگ جانم فدای رهبر