هر قیام و نهضتی عمدتاً از دو بخش «خون» و «پیام» تشکیل می‌گردد. مقصود از بخش خون، مبارزات خونین و قیام مسلحانه است که مستلزم کشتن و کشته شدن و جانبازی در راه آرمان مقدس است. مقصود از بخش پیام نیز، رساندن و ابلاغ پیام انقلاب و بیان آرمان‌ها و اهداف آن است. در پیروزی یک انقلاب، اهمیت بخش دوم کم‌تر از بخش اول نیست، زیرا اگر اهداف و آرمان‌های یک انقلاب در سطح جامعه تبیین نشود، انقلاب از حمایت و پشتیبانی مردم برخوردار نمی‌گردد و در کانون اصلی خود به دست فراموشی سپرده می‌شود، و چه بسا گرفتار تحریف‌ها و دگرگونی‌ها توسط دشمنان انقلاب می‌گردد.

با بررسی قیام مقدس امام حسین (علیه‌السّلام) این دو بخش کاملاً در آن به چشم می‌خورد، زیرا انقلاب امام حسین (علیه‌السّلام) تا عصر عاشورا مظهر بخش اول، یعنی بخش خون و شهادت و ایثار خون بود و رهبر و پرچمدار آن نیز خود حسین بن علی(علیه‌السّلام)، در حالی که بخش دوم آن از عصر عاشورا آغاز گردید و پرچمدار آن امام زین العابدین (علیه‌السّلام) و زینب کبری (سلام‌الله‌علیها) بودند که پیام انقلاب و شهادت سرخ آن حضرت و یارانش را با سخنان آتشین به اطلاع افکار عمومی می‌رساندند و طبل رسوایی حکومت پلید اموی را به صدا در آوردند و با توجه به تبلیغات بسیار گسترده و دامنه‌داری که حکومت اموی از زمان معاویه به بعد بر ضد اهل بیت (به ویژه در منطقه شام) به راه انداخته بود، بی شک اگر بازماندگان امام حسین (علیه‌السّلام) به افشاگری و بیدارسازی نمی‌پداختند، دشمنان اسلام و مزدوران قدرت‌های وقت، قیام و نهضت بزرگ و جاودان آن حضرت را در طول تاریخ لوث می‌کردند و چهره‌ی آن را وارانه نشان می‌دادند، همچنان که برخی از آنان به امام حسین (علیه‌السّلام) تهمت زده گفتند: در اثر ذات‌الریه و سل از دنیا رفت! اما تبلیغات گسترده‌ی بازماندگان حضرت سیدالشّهدا (علیه‌السّلام) در دوران اسیری که کینه توزی سفیهانه‌ی یزید چنین فرصتی را برای آنان پیش آورده بود، اجازه‌ی چنین تحریف و خیانتی را به دشمنان امام حسین (علیه‌السّلام) نداد. (سیرة پیشوایان ص197ـ198)

تکمیل شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) به اسارت در آمدن زینب (سلام‌الله‌علیها) است. اگر همکاری زینب (سلام‌الله‌علیها) و اسارت او از کربلا تا شام نبود و همچنین مراجعت او به مدینه انجام نمی‌گرفت، یقین بدانید تا آنجا که می‌توانستند جریان کربلا را خاموش می‌کردند. سیاست اموی به این گونه بود که ورق را بر می‌گرفتند و ماسک دنیوی به آن می‌زدند. وانمود می‌کردند حسین (علیه‌السّلام) خیال سلطنت داشت، خدا ما را بر او غالب کرد. (سیمای زینب در آیینه تاریخ، ص106)
آری اگر زینب (سلام‌الله‌علیها) در کار نبود و با اسارت خود حسین (علیه‌السّلام) را یاری نمی‌کرد، شهادت ابی‌عبدالله هم نتیجه کامل نمی‎داد. (زندگانی حضرت زینب، ص8 ـ10)

ارسالی از وبلاگ ترنج