در هر زمانى، امامى مسؤوليت رهبرى جامعه اسلامى را برعهده دارد. وظيفه هر مسلمان، بيعت، تبعيّت و حمايت از امام زمان خويش است. در -عصر حضور-، بگونه‏ اى و در -عصر غيبت-، بگونه ديگر.

حضرت زينب، در راه حمايت از امام عصر خويش، حضرت اباعبداللَّه الحسين عليه السلام ، در آن سفر خونين شركت كرد و دوش به دوش برادر، سختي هاى اين مبارزه حق طلبانه را پذيرا شد.

در لحظات حسّاس روز عاشورا، غير از موضعى حمايتگرانه كه نسبت به سيدالشهدا داشت، در دشوارترين شرايط به فكر جان امام زين العابدين هم بود و پرستارى او را بر عهده داشت. در حالت روحى دشوارى كه با ديدن كشته‏ هاى ميدان كربلا و به خون غلتيدن سيدالشهدا و فرزندانش بر امام سجاد عليه السلام پيش آمد و چيزى نمانده بود كه از شدّت غم، قالب تهى كند، زينب كبرى چون شمعى بر بالين او مى‏ سوخت و با نقل حديثى از قول امّ ‏اَيْمَن، از پيامبرخدا كه پيشگويى اين روزگاران بود و خبر مى‏ داد كه كسانى اين اجساد را دفن خواهند كرد و مدفن سيدالشهدا، مزار جاودانه خواهد شد، به تسلّاى دل مجروح امام سجاد پرداخت. {بحارالانوار، ج 45، ص 179 }

در حادثه حمله دشمن به خيمه‏ ها و آتش ‏زدن آنها نيز، پروانه‏ وار خود را به آتش زد و حاضر شد خود را پيش مرگ زين العابدين عليه السلام كند، تا مبادا آسيبى به حجّت خدا و امام عصر، يعنى حضرت سجّاد عليه السلام برسد. در طول سفر اسارت نيز لحظه‏ اى از امام چهارم غافل نبود و خود را فدايى آن حضرت مى‏ دانست.

امروز نيز حمايت از رهبرى و آرمان هاى امامت شيعى و در خطّ تبعيّت از رهبر گام نهادن، درسى است كه از زينب مى‏ آموزيم.

منبع:جواد محدّثی- آينه على نما (آشنايى با شخصّيت زينب كبرى عليهاالسلام)- ص2