حضرت زینب(سلام الله علیها)در برابر همه مناظر دلخراش و مصیبت های کمرشکن… روز دوازدهم عاشورا، به یاد رسالت تاریخی خود می افتد؛ آن رسالتی که خدای تعالی به دوشش نهاده و عشق به حق و ایمان به خدا وی را به قبول این مسئولیت پرخطر وا داشته و برای رساندن این بار سنگین کمر همّت بسته و به همه این مصیبت ها تن داده و در میان این دریای پر تلاطم و خروشان بلا گام نهاده است.

یعنی رسالت؛

  - بیدار کردن مردم فریب خورده

  - بیان مظالم و جنایت های دستگاه جبار و طاغوتی یزیدبن معاویه

  - رسالتی که به دنبال رسالت برادر بزرگوار و شهیدش به دوش او افتاده و برای او مسئولیت ایمانی و الهی آورده

  - رسالت رساندن پیام امام(علیه السلام) به گوش مردم کوفه و شام

-مبارزه با خودکامگی و ستم و بی عدالتی و فساد تا سر حد شهادت واسارت.. .                                                                             

باری انجام این مسئولیت ها و اندیشه ی به ثمر رساندن همین رسالت ها بود که زینب(سلام الله علیها) را همچون کوهی محکم در برابر آن حوادث سهمگین پابرجا نگه داشت و در برابر آن طوفان های بلا همانند سدی آهنین به مقاومت واداشت و در صدد بهره برداری از این اجتماع عظیمی که به سرعت فراهم شده بود و با شناختن آن اسیران، صداها را به گریه و زاری بلند کرده بودند، برآمد و بلادرنگ برای انجام این منظور دست به کار شد و در اینجا زینب(سلام الله علیها) تنها وسیله ای که در اختیار دارد زبان گویا و بیان فصیح و بلیغ و شجاعت و شهامت است که از پدرش امیرالمؤمنین(علیه السلام) و مادرش فاطمه(علیها السلام) به ارث برده و اکنون می تواند بهترین بهره برداری را از این فرصت بکند و هدف مقدس برادر بزرگوارش را دنبال نماید.

منبع: آیت الله سیدهاشم رسولی محلاتی، نگاهی کوتاه به زندگی زینب کبری(سلام الله علیها)، 1387، ص 75