یکی از نویسندگان فقید (مرحوم آیتی) درباره به اسارت بردن حضرت زینب(سلام الله علیها) و خاندان امام حسین(علیهم السلام)گفته است: این خود بزرگترین اشتباهی بود که کشندگان امام(علیه السلام) انجام دادند که بازماندگان امام(علیه السلام) را  با خود، اسیر به کوفه و شام بردند و موجبات آن همه رسوایی و ننگ را برای خود فراهم ساخته و به وسیله همان افراد داغدیده و اسیر، حقایق پشت پرده را بر خلاف خواسته و میل خود آشکار ساختند.

در این جا قسمتی از نوشته تحلیلی ایشان را -که به نظر نگارنده این کتاب جالب بود–  ذیلا برای شما نقل می کنیم:

من معتقدم اگر ابن سعد و ابن زیاد هر چند برای مصلحت خود پس از شهادت امام(علیه السلام) و یارانش به اهل بیتِ پیغمبر اظهار ادب و احترام می کردند و آنان را در همان مصیبتی که خود به وجود آورده بودند، تسلیت می گفتند و دفن می کردند و اهل بیت را از همان کربلا با احترام و تجلیل و تکریم به مدینه می فرستادند، هرزگی های دشمنان از طرفی و تبلیغات عمیق و تکان دهنده اهل بیت از طرفی دیگر پیش نمی آمد. و البته شهادت امام(علیه السلام) و فاجعه کربلا به این صورت در دنیا منعکس نمی شد و دشمنان امام هم تا این پایه بی آبرو و رسوا نمی گشتند.

این هم کار خدا بود که دشمن، خود با زور و جبر؛ مبلغان توانایی را به عنوان اسیری ببرد و در شهرها بگرداند و به آنها فرصت دهد برای مردمی که بیشتر تماشاگر این حادثه اند سخن بگویند و خود را به آنان معرفی کنند و همه جا رسول خدا را به عنوان پدر یا جد خود نام ببرند.

نخستین فرصتی که به دست اهل بیت آمد و توانستند داد سخن بدهند، روز دوازدهم محرم بود که آنها را وارد شهر کردند. دیدن شهر کوفه برای اهل بیت بسیار غم انگیز بود، چه بیشتر مدت خلافت امیرالمومنین در سال 41 همراه برادرشان امام حسن(علیه السلام) از کوفه به مدینه رفته بودند.

اکنون پس از بیست سال به صورت اسیری وارد شهری می شدند که در حدود چهار سال در آنجا سلطنت کرده بودند و مردم عراق – که در جنگ های جمل و صفین و نهروان اصحاب و یاران علی(ع) بوده اند- اکنون فرزند وی را کشته اند و فرزندان دیگر او را اسیر کرده اند. اما سخنوران اهل بیت که گویی از مدینه و حجاز به کوفه و عراق آمده اند تا سخن بگویند و برای همین است که مردم در کوچه بازار فراهم گشته اند کار خود را از همان روز دوازدهم آغاز کردند و هر کدام به نسبت سخن گفتند و آنگاه که مجال سخن گفتن در بازار و دم دروازه را از دست دادند، دیگر جمعیتی جز در مجلس ابن زیاد در اختیارشان نبود. همان جا اگر چه به عنوان جواب دادن به سوال های ابن زیاد حرف خود را می زدند و کار خود را می کردند و آنگاه که به زندان کوفه بر می گشتند، خطبه ها و سخنان این گویندگان شجاع و بی نظیر در سینه های مردم جا گرفت، دلها را تکان داد، تشخیص مردم را عوض کرد، اشک ها را جاری ساخت و مردم را به اشتباه بزرگشان توجه داد. احساسات مردم را برانگیخت، مردم را به ارزش این قیام متوجه ساخت، مجال تحریف این حادثه را از دست دشمن گرفت، فاجعه کربلا را به همان صورتی که بوده است در تاریخ ثبت کرد. تشنگی های اهل بیت را ثبت کرد، هرزگی های دشمن را ثبت کرد… .

منبع: آیت الله سید هاشم رسولی محلاتی، نگاهی کوتاه به زندگی زینب کبری(س)، بوستان کتاب، 1387، ص97 و 96.