واقعاً کربلا بدون زینب کربلا نبود. عاشورا بدون زینب کبری آن حادثه‌ی تاریخیِ ماندنی نمی‌شد. آن چنان شخصیت دختر علی علیه‌السّلام در این حادثه از اول تا آخر ، بارز و آشکار است که انسان احساس می‌کند یک حسینِ دوم است در پوشش یک زن، در لباس دختر علی. غیر از این که اگر زینب نبود بعد از عاشورا چه می‌شد، شاید امام سجاد هم کشته می‌شد، شاید پیام امام حسین به هیچ کس نمی‌رسید. در همان دورانی که قبل از شهادت حسین‌بن‌علی علیه‌السّلام هم بود، زینب مثل یک غمخوارِ صدیق، کسی که با بودن او، امام حسین احساس تنهایی نمی‌کرد، احساس خستگی نمی‌کرد. چنین نقشی را انسان در چهره‌ی زینب و در کلمات و حرکات زینب علیها‌السّلام مشاهده می‌کند.

دو بار زینب احساس اضطراب کرد و امام حسین این اضطراب را ذکر کرد. یک بار در یکی از منازل بود، بعد از ماجرای خبر شهادت جناب مسلم بود که حضرت آمدند وچیزهایی را نقل کردند و خبرهای گوناگونی می‌رسید. حضرت زینب بلاخره هم یک زن است با عواطف جوشان زنانه، با احساس لطیف یک زن؛ و مظهر جوشش احساسات هم، همین خاندان پیغمبرند. در عین صلابت، در عین قدرت، در عین شجاعت، در عین مصائب، مظهر چشمه‌ی جوشان و زلال لطافت انسانی، ترحّم انسانی هم باز همین خانواده هست. …

حالا در یکی از منازل بین راه احساس کرد که خطرناک است، رفت به امام حسین عرض کرد، برادر احساس خطر می‌کنم من، وضع را خطرناک می‌بینم. می‌دانم مسئله، مسئله‌ی شهادت و اسارت است، اما در عین حال آنچنان هیجانِ حوادث او را زیر فشار می‌گذارد که به امام حسین مراجعه می‌کند، اینجا امام حسین چیز زیادی به او نگفتند. فرمودند چیزی نیست، هرچه خدا بخواهد همان پیش خواهد آمد و قریب به این مضمون که «ما شاءَ الله کان» هرچه خدا بخواهد او خواهد شد. دیگر ما از زینب کبری سلام‌الله‌علیها چیزی نمی بینیم که به امام حسین گفته باشد یا سؤال کرده باشد یا فشاری را در روح خود احساس کرده باشد و به امام حسین منتقل کرده باشد، مگر در شب عاشورا.

اولِ شب عاشورا، آنجا هم آنجایی است که زینب کبری علیها‌السّلام شاید بتوان گفت بی‌تاب شد از شدت غم. نقل می‌کند ـ راوی این قضیه امام سجاد علیه‌الصلاة‌السّلام است، که حضرت بیمار بودند ـ امام سجاد نقل می‌کنند، می‌گویند در خیمه من خوابیده بودم، عمه‌ام زینب هم پهلوی من نشسته بود و از من پذیرایی می‌کرد. خیمه‌ی پهلویی هم پدرم حضرت ابی‌عبدالله بود، نشسته بود و جَون ـ غلام ابی‌ذر ـ داشت شمشیر حضرت را اصلاح می‌کرد برای نبردی که فردا در پیش داشتند. می‌گوید یک وقت دیدم پدرم بنا کرد زمزمه کردن و یک اشعاری خواند که مضمون این اشعار این است که دنیا روگردان شده و عمر به انسان وفا نخواهد کرد و مرگ نزدیک است؛ این نشان دهنده‌ی این است که کسی که این اشعار را دارد میخواند می‌داند که به زودی و در زمان نزدیکی دنیا را مفارقت خواهد کرد. امام سجاد می‌گوید من این شعر را شنیدم، پیام و معنای این شعر را هم درک کردم، فهمیدم امام حسین دارد خبر مرگ خودش را می‌دهد، اما خودم را نگه داشتم. ناگهان نگاه کردم، دیدم عمه‌ام زینب به شدت ناراحت شد. برخاست رفت به خیمه‌ی برادر، گفت برادر جان! می‌بینم خبر مرگ خودت را می‌دهی. ما تا به حال دلمان به تو خوش بود، وقتی پدرمان از دنیا رفت، گفتیم برادرانمان هستند. برادرم امام حسن وقتی به شهادت رسید، من گفتم برادرم امام حسین هست، سال ها به تو دل خوش کردم، به اتکای تو بودم، امروز می‌بینم تو هم خبر مرگ می‌دهی.

البته زینب کبری حق دارد ناراحت باشد. من تصور می‌کنم وضعیتی که آن روز برای زینب وجود داشته یک وضعیت استثنایی است. هیچ کدام از زن‌ها را و حتی امام سجاد را نمی توانیم با وضع زینب مقایسه کنیم وضعشان را. بسیار وضع زینب وضع سخت و طاقت فرسایی بوده. تمام مرد‌ها در روز عاشورا به شهادت رسیدند. عصر عاشورا یک نفر مرد توی تمام این خیمه گاه نبود مگر امام سجاد، که او هم مریض بود. … حالا شما ببینید این خیمه گاه و اردو گاهی که در او هشتاد نفر، هشتادو چهار زن و بچه هستند و در میان یک دریای دشمن محاصره‌اند، اینها چقدر کار دارند؛ بعضی تشنه‌اند، بعضی گرسنه‌اند، یا بشود که همه تشنه‌اند و همه گرسنه‌اند، دل‌ها همه لرزان و خائف است، جسدهای شهدا همه قلم قلم شده روی زمین افتاده است، بعضی برادر اینهایند، بعضی فرزند اینهایند. به هر حال یک حادثه‌ی بسیار تلخ و وحشت‌آوری است. یک نفر باید این جمعیت را جمع کند. آن یک نفر زینب کبری است. … 20/7/1363

دیده شده از کتاب انسان 250 ساله، صص190 الی194.

ارسالی از ترنج

هر قیام و نهضتی عمدتاً از دو بخش «خون» و «پیام» تشکیل می‌گردد. مقصود از بخش خون، مبارزات خونین و قیام مسلحانه است که مستلزم کشتن و کشته شدن و جانبازی در راه آرمان مقدس است. مقصود از بخش پیام نیز، رساندن و ابلاغ پیام انقلاب و بیان آرمان‌ها و اهداف آن است. در پیروزی یک انقلاب، اهمیت بخش دوم کم‌تر از بخش اول نیست، زیرا اگر اهداف و آرمان‌های یک انقلاب در سطح جامعه تبیین نشود، انقلاب از حمایت و پشتیبانی مردم برخوردار نمی‌گردد و در کانون اصلی خود به دست فراموشی سپرده می‌شود، و چه بسا گرفتار تحریف‌ها و دگرگونی‌ها توسط دشمنان انقلاب می‌گردد.

با بررسی قیام مقدس امام حسین (علیه‌السّلام) این دو بخش کاملاً در آن به چشم می‌خورد، زیرا انقلاب امام حسین (علیه‌السّلام) تا عصر عاشورا مظهر بخش اول، یعنی بخش خون و شهادت و ایثار خون بود و رهبر و پرچمدار آن نیز خود حسین بن علی(علیه‌السّلام)، در حالی که بخش دوم آن از عصر عاشورا آغاز گردید و پرچمدار آن امام زین العابدین (علیه‌السّلام) و زینب کبری (سلام‌الله‌علیها) بودند که پیام انقلاب و شهادت سرخ آن حضرت و یارانش را با سخنان آتشین به اطلاع افکار عمومی می‌رساندند و طبل رسوایی حکومت پلید اموی را به صدا در آوردند و با توجه به تبلیغات بسیار گسترده و دامنه‌داری که حکومت اموی از زمان معاویه به بعد بر ضد اهل بیت (به ویژه در منطقه شام) به راه انداخته بود، بی شک اگر بازماندگان امام حسین (علیه‌السّلام) به افشاگری و بیدارسازی نمی‌پداختند، دشمنان اسلام و مزدوران قدرت‌های وقت، قیام و نهضت بزرگ و جاودان آن حضرت را در طول تاریخ لوث می‌کردند و چهره‌ی آن را وارانه نشان می‌دادند، همچنان که برخی از آنان به امام حسین (علیه‌السّلام) تهمت زده گفتند: در اثر ذات‌الریه و سل از دنیا رفت! اما تبلیغات گسترده‌ی بازماندگان حضرت سیدالشّهدا (علیه‌السّلام) در دوران اسیری که کینه توزی سفیهانه‌ی یزید چنین فرصتی را برای آنان پیش آورده بود، اجازه‌ی چنین تحریف و خیانتی را به دشمنان امام حسین (علیه‌السّلام) نداد. (سیرة پیشوایان ص197ـ198)

تکمیل شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) به اسارت در آمدن زینب (سلام‌الله‌علیها) است. اگر همکاری زینب (سلام‌الله‌علیها) و اسارت او از کربلا تا شام نبود و همچنین مراجعت او به مدینه انجام نمی‌گرفت، یقین بدانید تا آنجا که می‌توانستند جریان کربلا را خاموش می‌کردند. سیاست اموی به این گونه بود که ورق را بر می‌گرفتند و ماسک دنیوی به آن می‌زدند. وانمود می‌کردند حسین (علیه‌السّلام) خیال سلطنت داشت، خدا ما را بر او غالب کرد. (سیمای زینب در آیینه تاریخ، ص106)
آری اگر زینب (سلام‌الله‌علیها) در کار نبود و با اسارت خود حسین (علیه‌السّلام) را یاری نمی‌کرد، شهادت ابی‌عبدالله هم نتیجه کامل نمی‎داد. (زندگانی حضرت زینب، ص8 ـ10)

ارسالی از وبلاگ ترنج

هدایت گری: یکی از درس هایی که حضرت زینب سلام الله علیها به بانوان مسلمان می دهد این است که زنان در جهت دهی جامعه نقش بسزایی دارند. خداوند این ودیعه را در درون زنان به ودیعه سپرده است. با بررسی حرکت های حضرت زینب سلام الله علیها در تصمیم گیری ها، خطبه ها، حرف ها، سکوت ها و … به نقش هدایت گریشان پی می بریم.

شجاعت و تدبیر: حضرت زینب کبری سلام الله علیها آن بانوی قهرمان با شجاعت و تدبیر رهبری نهضت را به عهده گرفت. شجاعانه خطبه خواند و دستگاه استبداد را رسوا کرد و با تدبیر اهل بیت علیهم السلام، دختران و زنان را اداره کرد تا به مقصد برسند؛ در این راه به همه انسان ها درس ها آموخت.

زنان مسلمان می توانند از حضرت زینب –سلام الله علیها – درس شجاعت و شهامت فرا بگیرند.

دفاع از ارزش های اسلامی: این درس مهم را بانوان می توانند از سبک رفتاری حضرت زینب سلام الله علیها در مقابل زورگویان ستم پیشه فرا بگیرند؛ حضرت زینب سلام الله علیها از دین و ارزش های الهی دفاع کرد و در این راه از جان و مال و فرزندان و عزیزترین کسان خود گذشت و بر غم فقدان آنان دلش را گداخت و به خاطر زنده ماندن دین و امر به معروف و نهی از منکر که برادرش برای آن قیام کرد و به آن عمل کرد.

منبع: بنت الشاطی، زینب بانوی قهرمان کربلا، ترجمه حبیب چایچیان و مهدی آیه الله زاده نائینی، ص ۲۰ ۳۰٫

ارسالی از مدرسه علمیه فاطمه الزهراء(س) بندرترکمن

اسارت بانوان، فاجعه کربلا و جنایات بنی امیه و فداکاری حسین ^{علیه السلام} را از پس پرده بیرون آورد.

اگر اسارت آن ها نبود، دشمنان آل محمد ^{صلی الله علیه وآله} پرده ای بر جنایات کربلا می کشیدند و نمی گذاشتند کسی از آن آگاه شود و کسانی را که اطلاع داشتند، زبانشان را به وسیله پول و یا زور می بستند، و این جنایت هولناک و این فداکاری بزرگ را از صفحات تاریخ محو می کردند.

چنان که بسیاری از جنایت کاران، آثار جرم و جنایت خود را محو کردند; مگر ستمی که بر مادر زینب شد، از صفحات تاریخ محو نگردید؟!

ولی زینب باید در کربلا باشد، فداکاری برادر و جنایت کاری بنی امیه را ببیند و سپس اسیر شود تا این اتفاق بزرگ محو نشود.

گزافه نگفته ایم اگر بگوییم: اسارت زینب موجب زنده شدن پدرش علی ^{علیه السلام} و جدش رسول خدا ^{صلی الله علیه وآله} و تجدید حیات اسلام بود; زیرا بنی امیه با زور و پول و حیله گری می خواستند همه را محو و نابود کنند و اثری از رسالت رسول ^{صلی الله علیه وآله} باقی نگذارند.

کشته شدن حسین ^{علیه السلام} این نقشه پلید را بر باد داد و اسارت زینب، کشته شدن حسین را برملا ساخت.

زینب، عمر درازی نکرد و در جوانی از دنیا رفت.

ولی این حقیقت از وی به یادگار بماند.