واقعاً کربلا بدون زینب کربلا نبود. عاشورا بدون زینب کبری آن حادثه‌ی تاریخیِ ماندنی نمی‌شد. آن چنان شخصیت دختر علی علیه‌السّلام در این حادثه از اول تا آخر ، بارز و آشکار است که انسان احساس می‌کند یک حسینِ دوم است در پوشش یک زن، در لباس دختر علی. غیر از این که اگر زینب نبود بعد از عاشورا چه می‌شد، شاید امام سجاد هم کشته می‌شد، شاید پیام امام حسین به هیچ کس نمی‌رسید. در همان دورانی که قبل از شهادت حسین‌بن‌علی علیه‌السّلام هم بود، زینب مثل یک غمخوارِ صدیق، کسی که با بودن او، امام حسین احساس تنهایی نمی‌کرد، احساس خستگی نمی‌کرد. چنین نقشی را انسان در چهره‌ی زینب و در کلمات و حرکات زینب علیها‌السّلام مشاهده می‌کند.

دو بار زینب احساس اضطراب کرد و امام حسین این اضطراب را ذکر کرد. یک بار در یکی از منازل بود، بعد از ماجرای خبر شهادت جناب مسلم بود که حضرت آمدند وچیزهایی را نقل کردند و خبرهای گوناگونی می‌رسید. حضرت زینب بلاخره هم یک زن است با عواطف جوشان زنانه، با احساس لطیف یک زن؛ و مظهر جوشش احساسات هم، همین خاندان پیغمبرند. در عین صلابت، در عین قدرت، در عین شجاعت، در عین مصائب، مظهر چشمه‌ی جوشان و زلال لطافت انسانی، ترحّم انسانی هم باز همین خانواده هست. …

حالا در یکی از منازل بین راه احساس کرد که خطرناک است، رفت به امام حسین عرض کرد، برادر احساس خطر می‌کنم من، وضع را خطرناک می‌بینم. می‌دانم مسئله، مسئله‌ی شهادت و اسارت است، اما در عین حال آنچنان هیجانِ حوادث او را زیر فشار می‌گذارد که به امام حسین مراجعه می‌کند، اینجا امام حسین چیز زیادی به او نگفتند. فرمودند چیزی نیست، هرچه خدا بخواهد همان پیش خواهد آمد و قریب به این مضمون که «ما شاءَ الله کان» هرچه خدا بخواهد او خواهد شد. دیگر ما از زینب کبری سلام‌الله‌علیها چیزی نمی بینیم که به امام حسین گفته باشد یا سؤال کرده باشد یا فشاری را در روح خود احساس کرده باشد و به امام حسین منتقل کرده باشد، مگر در شب عاشورا.

اولِ شب عاشورا، آنجا هم آنجایی است که زینب کبری علیها‌السّلام شاید بتوان گفت بی‌تاب شد از شدت غم. نقل می‌کند ـ راوی این قضیه امام سجاد علیه‌الصلاة‌السّلام است، که حضرت بیمار بودند ـ امام سجاد نقل می‌کنند، می‌گویند در خیمه من خوابیده بودم، عمه‌ام زینب هم پهلوی من نشسته بود و از من پذیرایی می‌کرد. خیمه‌ی پهلویی هم پدرم حضرت ابی‌عبدالله بود، نشسته بود و جَون ـ غلام ابی‌ذر ـ داشت شمشیر حضرت را اصلاح می‌کرد برای نبردی که فردا در پیش داشتند. می‌گوید یک وقت دیدم پدرم بنا کرد زمزمه کردن و یک اشعاری خواند که مضمون این اشعار این است که دنیا روگردان شده و عمر به انسان وفا نخواهد کرد و مرگ نزدیک است؛ این نشان دهنده‌ی این است که کسی که این اشعار را دارد میخواند می‌داند که به زودی و در زمان نزدیکی دنیا را مفارقت خواهد کرد. امام سجاد می‌گوید من این شعر را شنیدم، پیام و معنای این شعر را هم درک کردم، فهمیدم امام حسین دارد خبر مرگ خودش را می‌دهد، اما خودم را نگه داشتم. ناگهان نگاه کردم، دیدم عمه‌ام زینب به شدت ناراحت شد. برخاست رفت به خیمه‌ی برادر، گفت برادر جان! می‌بینم خبر مرگ خودت را می‌دهی. ما تا به حال دلمان به تو خوش بود، وقتی پدرمان از دنیا رفت، گفتیم برادرانمان هستند. برادرم امام حسن وقتی به شهادت رسید، من گفتم برادرم امام حسین هست، سال ها به تو دل خوش کردم، به اتکای تو بودم، امروز می‌بینم تو هم خبر مرگ می‌دهی.

البته زینب کبری حق دارد ناراحت باشد. من تصور می‌کنم وضعیتی که آن روز برای زینب وجود داشته یک وضعیت استثنایی است. هیچ کدام از زن‌ها را و حتی امام سجاد را نمی توانیم با وضع زینب مقایسه کنیم وضعشان را. بسیار وضع زینب وضع سخت و طاقت فرسایی بوده. تمام مرد‌ها در روز عاشورا به شهادت رسیدند. عصر عاشورا یک نفر مرد توی تمام این خیمه گاه نبود مگر امام سجاد، که او هم مریض بود. … حالا شما ببینید این خیمه گاه و اردو گاهی که در او هشتاد نفر، هشتادو چهار زن و بچه هستند و در میان یک دریای دشمن محاصره‌اند، اینها چقدر کار دارند؛ بعضی تشنه‌اند، بعضی گرسنه‌اند، یا بشود که همه تشنه‌اند و همه گرسنه‌اند، دل‌ها همه لرزان و خائف است، جسدهای شهدا همه قلم قلم شده روی زمین افتاده است، بعضی برادر اینهایند، بعضی فرزند اینهایند. به هر حال یک حادثه‌ی بسیار تلخ و وحشت‌آوری است. یک نفر باید این جمعیت را جمع کند. آن یک نفر زینب کبری است. … 20/7/1363

دیده شده از کتاب انسان 250 ساله، صص190 الی194.

ارسالی از ترنج

در تاریخ آمده که روزی امیرمؤ منان علیه السلام در میان دو فرزند خردسالش عباس و زینب نشسته بود که رو به عباس نموده فرمود: (قل واحد) بگو یک.
عباس آن را گفت.
سپس فرمود: (قل اثنان) بگو دو.
عباس در پاسخ گفت: (استحیی ان اقول باللسان الذی قلت واحد، اثنان)؛ شرم دارم با زبانی که یکی گفته ام، دو بگویم.
آن گاه امیرمؤ منان علیه السلام چشمان عباس علیه السلام را بوسه زد؛ چرا که کلام این فرزند خردسال اشاره به وحدانیت خدای تعالی و توحید او می کرد.
سپس رو به زینب سلام الله علیها کرد، ولی زینب منتظر سؤال پدر نمانده، خود سؤالی مطرح کرد و گفت: پدر! ما را دوست داری ؟
امیرمؤ منان علیه السلام فرمود: آری دخترم، فرزندان پاره های قلب ما هستند.
زینب سلام الله علیها با این مقدمه، وارد سؤ ال اصلی شد و پرسید: پدر! دو محبت -محبت خدا و محبت اولاد- در قلب مؤمن جا نمی گیرد. پس اگر باید دوست داشته باشی، شفقت و مهربانی را نثار ما کن و محبت خالص را تقدیم خداوند.
علی علیه السلام که این درک، و شناخت و استعداد را در این دختر و پسر خردسالش مشاهده نمود، بر علاقه اش نسبت به آنان افزوده شد.) زینب سلام الله علیها به دلیل همین نبوغ و استعداد و دیگر کمالاتی که در وجودش بود، از احترام ویژه خانواده پدر برخوردار شد.

برگرفته از کتاب 200داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب(سلام الله علیها)، عباس عزیزی، 15 و 16.

ارسالی از ضیوف الرحمن

روزی میهمانی برای امیرالمؤمنین علیه السلام رسید. آن حضرت به خانه آمده و فرمود: ای فاطمه، آیا طعامی برای میهمان خدمت شما می باشد؟ عرض کرد: فقط قرض نانی موجود است که آن هم سهم دخترم زینب می باشد. زینب سلام الله علیها بیدار بود، عرض کرد: ای مادر، نان مرا برای میهمان ببرید، من صبر می کنم.

طفلی که در آن وقت، که چهار یا پنج سال بیشتر نداشته این جود و کرم او باشد، دیگر چگونه کسی می تواند به عظمت آن بانوی عظمی پی ببرد؟ زنی که هستی خود را در راه خدا بذل بنماید، و فرزندان از جان عزیزتر خود را در راه خداوند متعال انفاق بنماید و از آنها بگذرد بایستی در نهایت جود بوده باشد.

برگرفته از کتاب200داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (سلام الله علیها)، عباس عزیزی، ص 15.

ارسالی از ضیوف الرحمن

پاداش کسی که بر مصایب حضرت زینب اشک بریزد.

حضت زهرا سلام الله علیها پرسید : ای پدر !پاداش کسی که بر مصایب دخترم زینب سلام الله علیها اشک بریزد کیست؟

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: پاداش او همچون پاداش کسی است که برای مصایب حسن و حسین علیه السلام گریه کند.

منبع: الخصائص الزینبیه، ص155. ناسخ التواریخ زینب سلام الله علیها، ص47.

ارسالی از قانعی زاده

“ان کذبوا باییه و کانوا بها یستهزئون” آیات خدا و حقایق ثابت را دروغ شمردند و مقدسات دین را به ریشخند گرفتند.

حضرت زینب با اشاره به این آیه در حقیقت ابیاتی که یزید بر زبان راند را به یاد می آورد :
لعبت هاشم بالملک فلا خبر جاء و لا وحی نزل؛
به این معنا که بنی هاشم و البته منظور او از بنی هاشم رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) است به اسم نبوت و رسالت ،شاهی را لوث کردند و بازیچه خود ساختند ،حال آن که نه از آسمان بر او وحی نازل شده و نه از آسمان خبری بدو رسیده بود .
یزید در اینجا نبوت و قرآن و وحی را آشکارا منکر می شود . و آیا کفر و زندیقی جز این است؟از سوی دیگر برخی از مردم به سبب افکار محدودشان ،این گمان را دارند که پیروزی در جنگ،دلیلی برحقانیت طرف پیروز و بطلان عقیده و مرام طرف شکست خورده است. از این رو گمان می کنند که نزد خدای متعال ارج و قربی دارند و به واسطه ی این خیال خام،دچار خود بینی و غرور می شوند و به سبب پیروزی ظاهرشان بر دشمن خوپسندانه گردن کشی می کنند.

منبع:

مرحوم آیت الله علامه سید محمد کاظم قزوینی ،زینب کبری از ولایت تا شهادت ،1389،ص280.
پایگاه اطلاع رسانی حضرت آیت الله مکارم شیرازی

ارسالی از قانعی زارع