کربلا در کربلا می‌ماند اگر زینب نبود
چهره سرخ حقیقت بعد از آن طوفان رنگ

پشت ابری از ریا می‌ماند اگر زینب نبود
چشمه فریاد مظلومیت لب‌تشنگان

در کویر تشنه جا می‌ماند اگر زینب نبود
در طلوع داغ اصغر(ع)، استخوان اشک سرخ

در گلوی چشم ما می ماند اگر زینب نبود
ذوالجناح دادخواهی، بی‌سوار و بی لگام

در بیابان رها می‌ماند اگر زینب نبود
در عبور از بستر تاریخ، سیل انقلاب

پشت کوه فتنه‌ها می‌ماند اگر زینب نبود

ارسالی از وبلاگ مدرسه علمیه فاطمه الزهراء سلام الله علیها بندرترکمن

اولین و مهمترین خصلت آن بانو محبت و عشق وافری است که به ذات احدیت دارد تا بتواند همه کس و همه چیز را در محضر او ذوب کند و حتی خویشتن خویش را هم نبیند.

در مقابل ایمان و اعتقاد به خداوند همین بس که همه مصائب را در راه رضای حق تحمل می‌کند و همه اینها چون از سوی معبود است، زیبا می‌بیند. وقتی در کوفه ابن زیاد از او سوال می‌کند: «کار خدا را با برادرت چگونه دیدی؟» در جواب می‌فرماید: «چیزی جز زیبایی ندیدم.» زیرا که این حرکت در راستای حق و حقیقت و جاودانگی بود. شهادت یک انسان کامل در نظر اولیاء خدا جمیل است نه برای این که جنگ کرده و کشته شده است. بلکه جنگ و قیام برای خدا بوده است. آن گاه که حضرت زینب کبری (سلام الله علیها) بدن پاره پاره برادر را در گودال قتلگاه مشاهده می‌کند با تضرع در پیشگاه خدا می‌گوید: «اللهم تقبل منا هذا القربان.»

این اوج معرفت و ایمان است و عظمت روح را می‌رساند که چون در راه خداست، تحمل آن آسان است.

منبع: مرتضی مطهری، تعلیم و تربیت در اسلام، انتشارات صدرا، چاپ ششم، تهران، 1381 .

ارسالی از مدرسه علمیه فاطمه الزهراء سلام الله علیها بندرترکمن

وقتی حضرت زینب(ع) در کوفه؛ آن خطبه فصیح، آتشین و شورانگیز را ایراد نمود، مردم دست ها را به دندان گزیدند و با تعجب به هم نگاه کردند! در همان موقع، پیرمردی در حالی که می گریست و محاسنش از اشک چشمش تر شده بود، دست به سوی آسمان بلند کرد و گفت:

پدر و مادرم فدای ایشان که سال خوردگانشان بهترین سال خوردگان و کودکان ایشان بهترین خردسالان، و زنانشان بهترین زنان و نسل آنها والاتر و برتر از همه نسل هاست.

سیدبن طاووس، اللهوف، تهران، دارالعالم، 1348ش، ص 149 / محمّدباقر مجلسی، پیشین، ج 45، ص 110.

ارسالی از وبلاگ «و بالوالدین إحسانا»

به دنیا آمده تا صبر را شرمنده کند، آمده بود تا عشق را مبهوت لحظه های زلالش کند. آمده بود تا صدق و وفا را به جهانیان بیاموزد و متانت و وقار را به نمایش گذارد. آمده بود تا رسالت خود را به انجام رساند، مونس و یار برادر، سالار غافله حسینی و غم خوار اسیران باشد.

آمده بود تا فریاد بلند مظلومان باشد، فریادی که پژواک آن هنوز هم از ورای تاریخ به گوش شنوای دلهای حق جویان می رسد. اسیران بر کوهی از خون نشسته بودند.

با حسین (علیه السلام) آمده بودند و بی حسین (علیه السلام) بر می گشتند

و سالار قافله، زینب بود.

هر چند خمیده و شکسته دل، ولی به پاسداری از حقیقت ایستاده بود تا امتداد راه برادر باشد…

برگرفته از کتاب سیمای زینب در آیینه تاریخ، اعظم شبیری، ص190.

ارسالی از وبلاگ مدرسه علمیه کوثرعلی آبادکتول

شام عالم را چراغ نورگستر، زینب است
آفتاب دشت‌های لاله پرور، زینب است

آن که دارد صد جهان پیرایه برتن از کمال
کوه جرأت دختر زهرای اطهر، زینب است

آنکه دریای دلش را دُرّ حلم آراسته
آن که از دانش بود ذهنش معطّر، زینب است

آنکه در متن کلامش جوهر نطق علی است
وز بیانش سینه دشمن مکدّر زینب است

آنکه سرخیل اسیران بلا در کربلاست
نور چشم مصطفی فرزند حیدر زینب است

تا دمد از باغ عاشورا گل آزادگی
عامل منشور و پیغام برادر زینب است

گر ز حُسن بی شمار و درد بی اندازه‌اش
پرده برگیریم، زهرای مکرّر، زینب است

منبع: کتاب آئینه صبر، 334