به دنیا آمده تا صبر را شرمنده کند، آمده بود تا عشق را مبهوت لحظه های زلالش کند. آمده بود تا صدق و وفا را به جهانیان بیاموزد و متانت و وقار را به نمایش گذارد. آمده بود تا رسالت خود را به انجام رساند، مونس و یار برادر، سالار غافله حسینی و غم خوار اسیران باشد.

آمده بود تا فریاد بلند مظلومان باشد، فریادی که پژواک آن هنوز هم از ورای تاریخ به گوش شنوای دلهای حق جویان می رسد. اسیران بر کوهی از خون نشسته بودند.

با حسین (علیه السلام) آمده بودند و بی حسین (علیه السلام) بر می گشتند

و سالار قافله، زینب بود.

هر چند خمیده و شکسته دل، ولی به پاسداری از حقیقت ایستاده بود تا امتداد راه برادر باشد…

برگرفته از کتاب سیمای زینب در آیینه تاریخ، اعظم شبیری، ص190.

ارسالی از وبلاگ مدرسه علمیه کوثرعلی آبادکتول