از ویژگی های زینب ^{سلام الله علیها} در این انقلاب تاریخی و عظیم، سه وظیفه مهم او است که با موفقیت کامل به پایان رساند. پس از شهادت امام حسین ^{علیه السلام} زینب ^{سلام الله علیها} می دید بزرگترین وظیفه و مسئولیتش سه چیز است:

نخست؛ از حجت خدا و امام وقت، حضرت سجاد ^{علیه السلام} حمایت کند و وی را از گزند دشمن حفظ نماید.

دوم؛ پیام شهیدان را به همه جا برساند و راه آنها را دنبال کند؛ (که این مسأله از همه مهمتر بود).

سوم؛ طبق وصیت برادرش از خانواده های شهیدان و از کودکانی که پدران آنها به شهادت رسیده اند، سرپرستی کرده و روحیه آنها را در سطحی عالی نگاه دارد.

منبع: عباس عزیزی، دویست داستان از فضایل، مصایب و کرامات حضرت زینب علیه السلام، ص28.

ارسالی از وبلاگ مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها

اگر انسان برای انجام کارهای مهم روحیه نداشته باشد آن کار با موفقیت انجام نشده و به نتیجه نخواهد رسید . و چه بسا که با شکست نیز مواجه شود . وجود حضرت زینب ^{سلام الله علیها} در نهضت حسینی برای همه ، بویژه برای برادرش اباعبدالله الحسین از این حیث واجد اهمیت بسیار است.
امام با شناختی که از خواهرش دارد به خوبی می داند که او در این آزمون سربلند خواهد بود و اطمینان دارد که پس از او سالار کاروان بوده و بدون هیچ خطایی آن را تا رسیدن به مقصد نهایی رهبری خواهد کرد . لذا از این جهت نگرانی ندارد .
در حساسترین لحظه ها که امام حسین ^{علیه السلام} در مقابل چشمانش جوانش را در خون غوطه ور می بیند، علی اکبرش را در حال احتضار نظاره می کند و گویی امام ، خود در حال احتضار قرار گرفته است. زینب ^{علیه السلام} به یاری برادر می شتابد و صدا به شیون و ناله بلند می کند. خود را روی کشته علی اکبر ^{علیه السلام} می اندازد و صدا را به (یا اخیاه یا بن اخیاه وا مهجه قلبا) بلند می کند.

او با این کار، برادر را متوجه خود ساخته و بدین وسیله از شدت اندوه او می کاهد. زینب حتی دو جوان دلبندش را به یاری امام می فرستد ولی برای اینکه مبادا برادرش شرمنده و خجل گردد به استقبال کشته فرزندانش نمی آید. پس از شهادت امام و در طول دوران اسارت پیوسته یاور غمدیدگان و پناه اسیران، زینب بود. از گودی قتلگاه تا کوچه های مخوف کوفه، از مجلس ابن زیاد تا ستمکده یزید در همه جا فرشته نجاتشان زینب بود.

منبع :سیمای زینب (س) در آیینه ی تاریخ ، اعظم شبیری نشرهاجر ،قم، 1387، ص128.

ارسالی از مدرسه علمیه الزهراء(س) گنبدکاووس

یکی از نویسندگان فقید (مرحوم آیتی) درباره به اسارت بردن حضرت زینب(سلام الله علیها) و خاندان امام حسین(علیهم السلام)گفته است: این خود بزرگترین اشتباهی بود که کشندگان امام(علیه السلام) انجام دادند که بازماندگان امام(علیه السلام) را  با خود، اسیر به کوفه و شام بردند و موجبات آن همه رسوایی و ننگ را برای خود فراهم ساخته و به وسیله همان افراد داغدیده و اسیر، حقایق پشت پرده را بر خلاف خواسته و میل خود آشکار ساختند.

در این جا قسمتی از نوشته تحلیلی ایشان را -که به نظر نگارنده این کتاب جالب بود–  ذیلا برای شما نقل می کنیم:

ادامه »